Op 21 september 2012 kreeg ik mijn autismediagnose, officieel toen nog een diagnose ‘syndroom van Asperger’. Dit na een zware burn-out of twee (of depressies volgens de artsen). Zelf had ik al enige jaren het vermoeden, maar de professionals vonden toen van niet. Een second opinion bij een andere organisatie was noodzakelijk om bevestiging te krijgen.
Hoe is mijn leven verlopen in die 10 jaar dat ik de diagnose heb?
Ik was toen en nu nog steeds zoekende naar hoe mijn leven het beste in te richten. Ik ben mensen verloren die niet in de diagnose geloofden, maar ik heb ook nieuwe mensen leren kennen die wel in mij geloven. Hulp bij het wat en hoe van het leven zal ik blijvend nodig hebben, bij gebrek aan voldoende mensen om eens over de uitdagingen in het leven te kunnen praten. Ik ben wel voldoende zelfstandig om dingen te kunnen, maar ik weet in veel situaties niet in beweging te komen als het om mijzelf gaat. Als er anderen bij betrokken zijn, dan is het eenvoudiger.
Na mijn diagnose heb ik een tijdje gesprekken gehad met een psycholoog, gericht op de depressie en niet zozeer op het autisme. Omdat mijn vragen vooral praktisch van aard waren, de depressiehulp niet aansloeg en ik meer informatie zocht over autisme, heb ik toen de overstap gemaakt naar een andere organisatie (maar wel met dezelfde psychiater) zodat ik praktische hulp en een psycholoog met veel verstand van autisme kon krijgen. Ook werd er verder geprobeerd met medicijnen mij weer op het goede spoor te krijgen. Zolang die hulp er was, ging het wel redelijk goed met mij. Elk jaar behaalde ik een nieuwe bergtop. Maar nadat die hulp stopte, wist ik dat niet vast te houden en belandde ik binnen een jaar weer in een burn-out. Deze keer zocht en vond ik een ervaringsdeskundige autismecoach . Sindsdien is het weer stabiel en heb ik een hoop geleerd, maar ik ben er nog niet.
De kinderen hebben ook een autismediagnose gekregen en hebben daar ook hulp bij om steviger in hun schoenen te staan. Daar hebben ze de rest van hun leven profijt van.
Omdat het vinden van nieuwe mensen na het verlorengaan van het aspergerforum moeizaam ging, ben ik voor een aantal organisaties op autismegebied vrijwilligerswerk gaan doen. Op die manier heb ik wel diverse nieuwe mensen leren kennen, zij het niet super diepgaand. Het heeft nog geen nieuwe vrienden of een relatie opgeleverd, maar ik geef niet op.
De volgende 10 jaar
Wie weet wil de gemeente meewerken aan levensloopbegeleiding, zodat ik langdurig hierop kan steunen. Ook hoop ik ondersteuning te vinden voor het weer krijgen van een relatie. Qua werk hoop ik voldoende uitdaging te houden bij mijn huidige werkgever.
Arjen