De meeste mensen met autisme hebben moeite met veranderingen in hun leven.
Dat is bij mij niet veel anders, al wisselt het wel hoe ik er op reageer. Op bepaalde onverwachte vragen reageer ik standaard met “nee”. Dat heeft mij in mijn vorige werk wel in de problemen gebracht en op sociaal gebied geeft het wel gemiste kansen. Ik heb reactietijd nodig en die “nee” is er al uit voordat ik kan nadenken.
Aan de andere kant heb ik geen moeite met veranderingen die extern veroorzaakt worden. Ik ben bijvoorbeeld bedrijfshulpverlener en als er iets gebeurt dan moet ik daar snel op kunnen reageren. Dat is op een of andere manier geen probleem. In mijn hoofd heeft bhv de hoogste prioriteit, het heeft al een plaatsje in de loop der dingen. Dat scheelt wel.
Maar veranderingen vanuit mijzelf (al dan niet voorgesteld door iemand) zijn erg moeilijk. Ik zit vastgeroest in een bepaald patroon en daar kom ik maar heel moeilijk uit als ik het alleen moet doen. Steun van een coach is prettig, maar niet afdoende als ik thuis ben en het voor elkaar moet krijgen. Daar heb ik nog geen oplossing voor. De gemeente geeft nu eenmaal geen onbeperkt budget uit voor coaching, terwijl ik dat feitelijk in bepaalde periodes wel nodig heb om veranderingen voor elkaar te krijgen. Het is bijvoorbeeld heel eenvoudig om achter een scherm te blijven hangen in plaats van dat boek te pakken en te gaan lezen (wat ik toch wel graag wil). En als het mij wel eens lukt dan geeft het onrust in plaats van een succesgevoel.
Spontaan dingen ondernemen? Liever niet, maar ik ben alleen dus ik word er tenminste niet door overvallen. Liever plan ik iets uit en kijk ik vlak van te voren of ik er inderdaad energie voor heb. En of het weer een beetje bijpassend is. Een eventueel toekomstige partner mag best wel ideeën hebben, maar niet voor nu maar voor straks. Even schakelen en erover nadenken is gewoon noodzakelijk.